تاریخچه شکل گیری صنعت آسانسور

آسانسور وسیله حمل و نقل عمودی است که با سیستم تعلیق و تعادل نیروی محرکه عمل جابه جایی را انجام می دهد، در واقع برای آشنایی بیشتر با این وسیله باید گفت که بشر در قرن های گذشته از بالابر استفاده کرده است اما پایه گذار علمی و طراح آسانسور امروزی دانشمند و ریاضی دان بزرگ اتوود است که با ساختن ماشین اتوود که عبارت بود از دو وزنه که با یک نخ به یکدیگر مربوط می شدند و روی قرقره ها بالا و پایین می رفتند توانست طرح ابتدایی یک آسانسور را ارائه دهد اما اولین آسانسور به شکل امروزی که دارای ترمز ایمنی بود توسط اوتیس در آمریکا ساخته و آزمایش شده و بعد از آن دیگران نیز به ساخت انواع آسانسور دست زدند و صنعت آسانسور شکل گرفت نکاتی درباره ایمنی و استفاده از آسانسور آسانسور راننده یا خلبان ندارد و به صورت شبانه روز آماده کار می باشد مسافرین بیرون آسانسور فرمان احضار می دهند و مبدا و مقصد را مشخص می نمایند و در زمان مناسب پاسخ می دهد بنابراین فشارهای مجدد بر روی دکمه های احضار کابین کاری بیهوده است، مسافرین درون کابین فرمان حرکت می دهند و مقصد را مشخص می نمایند این وسیله قادر به شناسایی مسافرین از نظر سن قد مونث و یا مذکر و بیمار یا سالم بودن و میزان وزن دقیق مسافرین نمی باشد لذا در پاره ای از موارد به وسیله بسیار خطرناکی تبدیل می شود، دکمه های فرمان در محلی نصب شده است که کودکان کمتر از هفت سال قادر به احضار و صدور فرمان نباشند ولی همواره باید به خاطر بسپاریم که هرگز کودکان به تنهایی نباید از این وسیله استفاده نمایند.

پیشگامان صنعت آسانسور و نصب آن در ایران

صنعت آسانسور ایران نسبت به دیگر صنایع، صنعت نسبتا جوانی است. تاریخچه آن شاید به حدود هشتاد و چند سال قبل باز گردد، البته اگر گفته های بدون مدرک در مورد نصب آسانسور در کاخ گلستان توسط ناصرالدین شاه را نادیده بگیریم، اولین آسانسور ایران در پالایشگاه نفت آبادان،در اواخر حکومت احمد شاه توسط انگلیسی ها نصب گردید،اما آنچه مسلم و قابل بررسی است، اولین آسانسورها در اطراف میدان امام خمینی یا همان میدان توپخانه یا سپه سابق نصب شده، مثل باشگاه افسران، ستاد ارتش، کتابخانه ملی، که البته این آسانسورها اکثرا توسط کارشناسان خارجی با همکاری و کمک نسل اولی های این صنعت نصب و راه اندازی شده است.

 متاسفانه به دلیل عدم وجود آمار و اطلاعات معتبر و اینکه وقایع و اتفاقاتی که از ابتدا در این صنعت نوپا رخ داده، به صورت مدون در جایی ثبت نشده است و اطلاعات دقیقی در دسترس نمی باشد.

آن مقداری هم که هست بیشتر به صورت پراکنده بوده و یا در حافظه قدیمی های این صنعت در حال فراموشی می باشد، لذا می توان با بررسی آثار بجا مانده، جمع آوری مطالب پراکنده، مرور زندگی و سوابق قدیمی ها و آنانی که دیگر در جمع ما نیستند و پا به سن گذاشته های این صنعت، که هنوز در قید حیات می باشند، این اسناد و خاطرات با ارزش را گردآوری نمود. به این طریق حداقل از بزرگان و قدیمی های این صنعت یادی کرد و اطلاعات و خاطره های فراموش شده و با ارزش آنان را از غبار ایام پاک کرده وکلاسه نمود و به مشتاقان و علاقمندان ارائه کرد.